Geboorte Loet - Vlaardingen

Eind januari zijn we 36 weken in verwachting van onze 2e zoon.
Voor mijn gevoel zijn we al een week “over tijd “ gezien de komst van Ties met 35 weken.

Tijdens mijn controle bij Liv verloskundigen op 18 januari blijkt tijdens de groei echo dat ook deze kleine boef nog steeds in een onvolkomen stuit ligt. Omdat het er niet naar uit ziet hij van plan is te draaien naar hoofdligging wordt een draaipoging ingepland in het Franciscus Vlietland ziekenhuis te Schiedam. Deze uitwendige versie wordt dezelfde middag in het ziekenhuis nog uitgevoerd door Jolanda van Liv en een van de gynaecologen van het ziekenhuis dr. Baaij. Omdat Jolanda toevallig die middag in het ziekenhuis was en ze nog een plekje voor me had konden we zo snel terecht.
“Oké dat is wel heel kort dag dacht ik ..pff”, niet echt tijd om erover na te denken en de voor en nadelen af te wegen. Maar beter ook… “wil niet twijfelen” dacht ik, wil er alles aan doen om de kansen op een vaginale bevalling te vergroten. Na een snel telefoontje laat Walter al zijn werk vallen om naar mij toe te komen, zodat we ons nog een beetje konden voorbereiden voor deze toch wel omstreden handeling.

Helaas is de poging niet geslaagd. Onze kleine man gaf zich niet gewonnen en liet zich tot dwarsligging draaien. Na een aantal minuten duwen, porren, trekken en wroeten in mijn buik door
4 handen was het genoeg. Ik vond het totaal niet prettig ( nog zacht uitgedrukt) laat staan ons kindje, het zweet stond op mijn rug en mijn hartslag zat ongeveer tegen het plafond van de spanning.
Als mijn bevalling nu niet spontaan begint weet ik het niet meer dacht ik….

Ook de eigenaressen van die 4 onaardige handen vonden het welletjes, iedereen heeft z’n uiterste best gedaan. ‘Er zit gewoon niet meer in’, werd er gezegd, ‘het is goed zo’.
De hartslag van ons kindje liet zien dat het voor hem ook genoeg was. Na 50 minuten aan de ctg was de hartslag weer in orde.

Vanaf het moment van de uitwendige draaipoging waren we kind aan huis bij het Vlietland ziekenhuis. Sindsdien was mijn bloeddruk te hoog ondanks de medicijnen die ik al slikte. De ctg’s van ons kindje waren telkens niet optimaal en had ik last van veel harde buiken die in een ritmische weeën golf op het scherm te zien waren.
Na vele controles, ctg’s, bloedtesten op infecties en vergiftiging, inwendig onderzoek en kweekjes vindt de gynaecoloog dr. Coolman het tijd om een plan de campagne op te stellen en niet langer te wachten totdat mijn gezondheid en dat van ons kindje eronder zou gaan lijden.
We hebben met elkaar besloten om op woensdag 6 februari om 8.00 uur te beginnen met de inleiding van de geboorte… spannend!!!

Op dinsdag 5 februari rond etenstijd begon het ….
Nadat we Ties op bed hadden gelegd, zijn we gaan eten maar ik had niet zo’n trek achteraf weet ik waarom.
Rond een uur of 19.30 uur viel het me op dat ik een soort van menstruatieachtige kramp had in mijn onderbuik wat ik nog niet eerder had gehad. Op een gegeven moment ben ik de tijd tussen de terugkerende krampen op gaan nemen en toen kwam ik al snel tot de conclusie dat dit dus het begin van mijn bevalling moest zijn. Ik had dus WEEEN , om de 8 minuten!! Ik heb toen meteen contact opgenomen met Liv verloskundige, ook al was ik reeds uit handen gegeven aan de gynaecoloog. I.v.m. medische indicatie mocht ik altijd bellen als er wat aan de hand was. Indien ze in de buurt zouden zijn, zouden ze langskomen. Helaas waren ze allemaal druk bezig en Sanne die ik die avond aan de lijn had , die tevens net zoals bij Ties de primeur had, instrueerde mij om meteen het ziekenhuis te bellen omdat ze aan mijn stem al hoorde dat ik binnen niet al te lange tijd onze zoon ter wereld zou brengen.
Heb uiteraard meteen de afdeling verloskunde van Vlietland gebeld waar ik de instructie kreeg rustig te blijven en te wachten op het breken van mijn vliezen, als dat zou gebeuren moest ik direct terugbellen.

Ondertussen had Walter zijn vader Leo gebeld om te zeggen dat hij paraat moest staan en ik heb Astrid, geboortefotografe, gebeld zodat ze alvast weet dat er wellicht wat staat te gebeuren vannacht. Ik loop naar de badkamer om alvast wat spulletjes bij elkaar te rapen die ik nog niet had klaargelegd en om nog even te douchen.
Op dat moment loopt het water langs mijn benen. Gelukkig sta ik in de douche. Ik roep enigszins met lichte spanning en onrust in mijn stem Walter en vertel hem dat we ons nu echt klaar moeten gaan maken voor vertrek naar het ziekenhuis. Meteen bel ik het ziekenhuis om te vertellen dat mijn vliezen zijn gebroken en ik mag(moet) meteen komen. Er werd nog wel even gekeken of er nog plek was want het liep al aardig vol. Ik benadrukte dat ik wel in het Vlietland wilde bevallen en niet in een ander ziekenhuis, maar gelukkig was er nog plek.
Oké… pfff.. nu is het echt.. nu gaat het beginnen, dacht ik ; “Yes eindelijk, daar gaan we “, maar vond het toch ook wel stiekem weer heeeel erg spannend. Walter had inmiddels zijn vader weer gebeld met de vraag meteen onze kant op te komen. Ook bij de toekomstige grootouders stond de boog al gespannen want binnen 5 minuten stond Leo voor de deur.
Ik heb Astrid meteen op de hoogte gesteld dat we ons klaar gingen maken voor vertrek naar het ziekenhuis.

Snel hebben we beiden nog even gedoucht en alle spullen die ik de afgelopen dagen had klaargelegd in een paar tassen gegooid. De tijd om dingen verder uit te zoeken was er niet.
Ik wilde nu echt naar het ziekenhuis aangezien de weeën zich om de 6 minuten aandienden.

Bij het ziekenhuis aangekomen melde we ons bij de afdeling verloskunde waar we al werden opgewacht… “we komen voor het feestje” zei ik enthousiast. Ik had er op zich echt een soort van zin in, er ging op dat moment van alles door mijn hoofd. Maar vooral het blije en opgeluchte gevoel dat ik dit samen met mijn mannetje in mijn buik en mijn steun en toeverlaat Walter mag gaan doen. Geen toeters en bellen van weekmakers, weeën opwekkers en dagenlang wachten op wat komen gaat, want dat was onderdeel van het vooropgestelde plan de campagne.

Ik was hier om het op eigen kracht te gaan doen!! Yes .. kom maar op dacht ik, ben er klaar voor en had alle vertrouwen in de gynaecoloog en verplegend personeel. Toen ik te horen kreeg dat de dienstdoende gynaecoloog dr. Annemarie Huiszoon dienst had die avond was ik helemaal blij, want wat een top vrouw is dat. Een kordaat, kundig, ontzettend sympathiek mens met een goed gevoel voor humor en ik vertrouwde haar volledig. We hebben haar tijdens één van mijn vele bezoekjes aan de afdeling in het voortraject naar de bevalling toe ontmoet en toen hoopte ik al dat zij bij mijn bevalling zou zijn.

In de verloskamer werd direct een waakinfuus aangelegd, ctg werd aangelegd om mij en ons kindje in de gaten te houden en werd er gecheckt hoeveel centimeter ontsluiting ik had.
De ontsluiting was 2 centimeter, niets veranderd aan de dagen ervoor waar tijdens een van mijn ziekenhuis bezoeken werd geconstateerd dat ik 2 centimeter had. … nog niet om over naar huis te schrijven dus maar wat wil je, ik had ook nog geen uur weeën.
Rustig aan dus… onszelf maar beetje installeren in de verloskamer en afwachten. Bakkie thee, wat praten, blaadje lezen.. oh ja dat was weggelegd voor Walter en Astrid, want ik stond tegen half twaalf nog gewoon om de paar minuten weeën op te vangen waarvan de gynaecoloog zei dat het me goed af ging. Dit klopte ook, ik kon ze zeer goed opvangen, maar ze werden toch wel venijniger al stond ik er relaxed bij.

Tegen een uur of half twaalf kwam de gynaecoloog weer kijken , qua ontsluiting niet heel veel opgeschoten helaas, 2 centimeter dat ik me kan herinneren. Dan zakt de moed je wel even in de schoenen. Huh dacht ik … sta ik hier als een of andere yoga goeroe de weeëndans te doen en elke wee zo goed mogelijk op te vangen, maar ben geen bal opgeschoten. Oké dit zou nog wel eens een lange nacht kunnen gaan worden aldus de gynaecoloog. Walter kreeg een stretcher om op te liggen en in overleg is Astrid thuis ook maar wat gaan slapen tot nader order.
Ik kon ook wat krijgen om te gaan slapen, maar dit zag ik niet zo zitten, had toch weeën die ik echt niet in bed op kon en wilde vangen. Daar stond ik dan alleen met mijn buikbaby en waakinfuus, zo voelde het althans… mijn man die ( het is echt waar) ontzettend hard lag te snurken waar ik me alweer aan begon te irriteren, mijn lieve fotograaf die naar huis was, verplegend personeel die ik in geen uren had gezien omdat ze ervan uit gingen dat ik toch voorlopig niet zou bevallen.
Oké dacht ik .. zal wel.. ik ga maar door, best vermoeiend maar ik deed het, dit is nou mijn taak voor vannacht.. BIKKELEN.

Tegen een uur of 2.30 uur besloot ik Walter wakker te maken en te vragen mij te helpen met het opvangen van de weeën. Hij drukte op en masseerde mijn onderrug en hield mijn buik vast tijdens een wee. Ze kwamen ondertussen om de 3 minuten.. als het nu niet gaat gebeuren wordt ik gek dacht ik. Ik drukte op de rode knop en binnen no time stond er een groepje dames aan mijn bed waaronder de gynaecoloog. Er werd weer gekeken naar mijn ontsluiting en er zat nu beweging in.. eindelijk. Er werden nu ctg plakkers op de stuit van ons kindje geplakt om hem nog beter in de gaten te houden. We komen zo terug zei ze.. we houden je in de gaten.

In het komende half uur daarop had ik qua yoga alles gegeven , was best heftig, de weeën waren pijnlijk en zo snel achter elkaar.
Rond de klok van 3.00 uur bleek dat ik 8 centimeter ontsluiting had en ineens gebeurde er van alles, er werd een babybedje binnen gereden, de verpleegkundigen liepen af en aan en werd alles klaargemaakt voor de geboorte van ons 2e wonder. Er gaat veel aan je voorbij op zo’n moment, wat een hectiek, en waar is Astrid? Die moest ook worden gebeld …hoop dat ze het nog redt.

Om 3.20 mocht ik gaan liggen en actief gaan persen. Ik kreeg een zuurstof maskertje toegediend na de eerste perswee. Ik werk luid en duidelijkheid geïnstrueerd; “benen trekken, grote hap adem, kin op de borst en persen….”en dat 3 x in 1 wee.
Omdat ik geen genoeg kracht meer had om aan mijn benen te trekken en ik even niet meer wist wat ik moest doen, ging de eerst keer persen zonder resultaat. Er werden blokken neergezet waar ik kracht tegen kon zetten, dit werkte prima…en de gynaecoloog riep luid en duidelijk wat ik moest doen. Dat werkte wel. Tijdens de 2e perswee werden de billetjes van onze zoon geboren. Dat was een heel apart gevoel. Wat een druk staat er dan op de onderkant.
Tijdens de 3e en tevens laatste perswee werden de beentjes, romp en armpjes geboren en toen werd
er bij de laatste keer persen gezegd dat ik alles moest geven aan kracht wat ik had…
Toen wist ik hoe laat het was.. ‘zijn hoofdje, zijn hoofdje moet nu geboren worden’, dacht ik.
Omdat hier voor mij het grootste risico lag en ik vooraf wist dat dit het spannendste moment voor mij zou zijn, gaf ik alles wat ik had. Wat een immens gevoel van drang om dit kind gezond ter wereld te brengen voelde ik van mijn kruin tot aan mijn tenen komen. Een of andere boven natuurlijke oerkracht die er voor zorgde dat het hoofdje ook vlot werd geboren waar snel daarna de placenta en vliezen volgde.
Wat een gevoel van opluchting gaf dat, het gevoel alsof er 9 maanden aan zorgen, ongerustheid, kwaaltjes en laatste onzekere loodjes er ineens uitkwamen.
Zodra onze zoon op mijn borst werd gelegd maakte deze gevoelens al snel plaats voor een heel ander soort gevoel, een gevoel van grote opluchting, kwetsbaarheid en liefde.
Een overweldigend gevoel van liefde voor een glibberig, plakkerig, klein, perfect, volmaakt en gezond, klein mannetje van nog geen 3200 gram met alles erop en eraan. Dit is waar we het allemaal voor hebben gedaan. Liefde voor altijd!
Op 6 februari om 03.29 uur is onze zoon Loet in onvolkomen stuit geboren, wederom een ervaring om nooit te vergeten.

Helaas was geboortefotograaf Astrid net te laat voor het moment suprême. Net voor half 3 stond ze voor de gesloten deuren van de afdeling verloskunde. De bel werd jammer genoeg te laat beantwoord….
Ik was heel blij dat ons kindje op een prachtige manier was geboren en gelukkig had de verloskundige met mijn mobiel wat beelden geschoten. Echter achteraf moesten we deze kater wel even verwerken!